به نقل از «شبستان»

معیارهای شرعی تابع عنوان‌هایی که بشر ساخته، نیست/قاعده‌ها باید بر نظام زندگی انسان حاکم شود

تاریخ انتشار: ۱۳ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۱۳۴۳۵۷

نماینده مردم استان کهگیلویه و بویراحمد در مجلس خبرگان رهبری ضمن تاکید بر اینکه معیارهای شرعی تابع عنوان‌هایی که بشر ساخته، نیست، گفت: حلال و حرام‌ها تابع نیازها، حرفه‌ها، هنرها و تابع شغل‌ها نیست، بلکه این‌ها باید تابعی از حلال و حرام الهی باشند.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از یاسوج، آیت الله «سید شرف الدین ملک حسینی» در جلسه تفسیر نهج البلاغه که در مسجد فاطمه الزهرا (س) محمودآباد یاسوج برگزار شد، با اشاره به بخشی از خطبه ۱۹۳ نهج البلاغه، اظهار کرد: در ذیل این کلام امام امیرالمومنین (ع) که اوصاف را برمی‌شمرد به این کلمه رسیدیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

«وَقَفوُا اَسماعَهُم على العِلم النافع لهم».

 

نماینده مردم استان کهگیلویه و بویراحمد در مجلس خبرگان رهبری گفت: سخن در تبیین ویژگی‌های مسلمان و تبیین ویژگی‌های انسان مومن نیست، بلکه سخن در تبیین ویژگی‌های انسان متقی است که برتر از مومن و مسلم است.

 

وی یادآور شد: این‌ها کسانی هستند که گوش خود را وقف بر شنیدن علم نافع کرده‌اند، هر سخنی را گوش نمی‌کنند ولو حلال باشد، از حرام پرهیز می‌کنند که جای خود دارد، اما به به چیزی که دو مارک بر او است، یعنی «دانش» و «ارزش» گوش فرا می‌دهند.

 

آیت الله ملک حسینی ادامه داد: اساساً حیف است که گوش برای شنیدن چیزی که نه دانشی در او وجود دارد، رها شود که به انسان معرفت دهد و نه ارزشی در او وجود دارد که به انسان اخلاق دهد.

 

این استاد حوزه های علمیه با اشاره به اینکه علم نافع، یعنی علم ارزشمند و دانش و ارزش را امام (ع) در این دو کلمه جمع کرد، افزود: به این مناسبت وقتی خواستم مرتبه‌های سخن‌ها و صداهایی که انسان ممکن است بشنود را عرض کنم، رسیدم به صدای حرام، کلمه حرام، صوت حرام و چیزی که مغفول مانده سر منبرها و در صدا و سیما و کسی دیگر آن را بحث نمی‌کند، چرا که رها شده است.

 

وی تاکید کرد: هر کنسرتی، هر جلسه‌ای، هر عروسی و ... با هر آنچه که دلشان بخواهد برگزار می‌کنند، اما یکی باید بگوید که این کار حرام است، انسان‌ها باید بدانند که حرام است تا ترک کنند.

 

آیت الله ملک حسینی ادامه داد: مامور نیروی انتظامی و اماکن، متصدی تشخیص حلال و حرام شما نیست، باید برای تشخیص معیارها هر شخص به رساله مرجع تقلید خود مراجعه کند.

 

نماینده مردم استان کهگیلویه و بویراحمد در مجلس خبرگان رهبری بیان کرد: نصف زمانی که برای پیدا کردن خبری در رسانه‌ها صرف می‌شود، نصف این زمان را می‌توان برای خواندن رساله وقت گذاشت و ببینید که مرجع تان چه چیزی را حلال و چه چیزی را حرام می‌داند.

 

وی اظهار کرد: اگر معلوم شد در رساله مرجعتان چیزی حرام است بدانید که این روایات در مورد او است، اگر حلال بود، نوش جانتان، شنیدن حلال و حرام اشکال ندارد اما گوش کردن و گوش فرا دادن اشکال دارد.

 

آیت الله ملک حسینی تاکید کرد: اگر در خیابان رفتید و شنیدید مانعی ندارد، ممکن است جلسه عروسی بروید و شما خوشتان نیاید و در حاشیه قرار بگیرید، می‌شنوید، حرام نیست، اما نشستن و استماع کردن حرام است.

 

این استاد حوزه به روایتی اشاره کرد و افزود: برای اینکه بدانیم شنیدن‌ها برای انسان مومن و متقی حد و مرز دارد. کسانی ممکن است بگویند که روایات را نگویید، این هنر است، مگر شما می توانید در برابر هنر بایستید و به قول گوینده و نویسنده که صوفی مشرب است که ادعا می‌کرد «برترین هنر از جهت فرم و شکل موسیقی است، و گفت اما از جهت حس و احساس تئاتر است ولی از جهت جامعیت و فشردگی، شعر است.این‌ها هنرها است، شما چرا به جنگ هنر می‌خواهید بروید؟

 

وی تصریح کرد: اگر دختری زیباروی لباسی چنین و چنان پوشید و به زیبایی و جذاب رقصید و همه هنر را در رقص به نمایش گذاشت، مگر چیزی که عنوان هنر به آن خورد حلال می‌شود؟.

 

آیت الله ملک حسینی ضمن تاکید بر اینکه معیارهای شرعی تابع عنوان‌هایی که بشر ساخته، نیست، گفت: حلال و حرام‌ها تابع نیازها، حرفه‌ها، هنرها و تابع شغل‌ها نیست، بلکه این‌ها باید تابعی از حلال و حرام الهی باشند.

 

نماینده مردم استان کهگیلویه و بویراحمد در مجلس خبرگان رهبری با اشاره به اینکه قاعده‌ها باید بر نظم و نظام زندگی انسان حاکم شود، ادامه داد: برخی که دوست داشتند این هنرها را حفظ کنند در طول تاریخ نبی مکرم اسلام (ص) را متهم کردند.

 

وی بیان کرد: در یک روایت از روایات ما نیست که دست ائمه، فکر ائمه، دامن ائمه، گوش ائمه به چیزی که نبی مکرم اسلام، قرآن و دین حرام کرده، آلوده شده باشد، چون معصوم هستند.

 

آیت الله ملک حسینی ادامه داد: در روایات اهل سنت گفتند که پیامبر وقتی که مقنی‌ها، خواننده‌ها و نوازنده‌ها به کوچه‌های مدینه می‌آمدند، عایشه را کول می‌کرد تا از دیوار بالا برود و این‌ها را ببیند.

 

این استاد حوزه تاکید کرد: کسانی که در پست‌ترین موقعیت‌های اجتماعی هستند، زن خود را برای چنین کارهایی کول نمی‌کنند، نادانی که در مورد برترین شخصیت حدیث ساخته، اگر چیزی را می‌خواست حلال جلوه دهد باید موضوع دیگری را مطرح می‌کرد، یا یک حدیث دیگر می‌ساخت.

 

وی افزود: برای اینکه بدانید در همین مدینه النبی چه رخداد با حضور نبی مکرم و حتی دو الی سه خلیفه رعایت‌هایی می‌کردند و نوبت امیرالمومنین امام علی علیه السلام که رسید کسی جرات نمی‌کرد محیط مدینه را به محیط رقص، بزن بشکن عیاشی و رقاصی تبدیل کند.

 

آیت الله ملک حسینی یادآور شد: وقتی قدرت از امیرالمومنین(ع)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) گرفته شد، مدینه النبی که توسط پیامبر (ص) از مظاهر جاهلیت تطهیر شده بود، به عیاش خانه حجاز تبدیل شد و همه مقنیان از جاهای دیگر در مدینه حضور پیدا می‌کردند و سیطره امام کفر مثل یزید و سپس خلفای بنی امیه مدینه پیامبر را به شهر کنسرت‌ها و کاباره‌ها، شهر فساد و فحشا، شهر بزن‌ها و بشکن‌ها، خواننده‌ها و نوازندگی‌ها، نواها و نغمه‌ها تبدیل کرد.

 

نماینده مردم استان کهگیلویه و بویراحمد در مجلس خبرگان رهبری خاطرنشان کرد: وقتی امامت به انسان کافر و امامت در دست غیر اهل قرار بگیرد این اتفاقات می‌افتد، به این دلیل که مدیریت، مدیریت دینی نبود.

 

وی گفت: چون خلیفه اول، دوم و سوم تا اندازه‌ای هم عهد نبی مکرم اسلام بودند، زیاد جرات نمی‌کردند این مسائل را باب کنند ولی نوبت به آل امیه و بنی عباس که رسید، این مسائل وجود داشت.

پایان پیام/82

منبع: شبستان

کلیدواژه: آیت الله ملک حسینی حلال و حرام نبی مکرم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۱۳۴۳۵۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

گفت‌وگو باکارگردان مجموعه‌مستند «پابه‌ماه»/ قصه‌هایی تماشایی از امید و زندگی

به گزارش قدس آنلاین، این مستند قصه روزهایی از زندگی آدم‌هاست که پر از انتظار، نگرانی، عشق، شور و شوق، ترس و صبر است. قسمت اول به نام «همیشه با هم» روایت دو خواهر دوقلوی همسان با ویژگی‌های مشترک بود که همزمان با هم مادر می‌شوند. در قسمت دوم «کر کوهستان» هم روایتی از زن باردار عشایری را نشان می‌داد که در روستایی سخت‌عبور در استان چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد و برای تولد نوزاد با چالش‌هایی روبه‌رو بود. هر قسمت از فصل دوم این مجموعه روایت داستانی مستقل و متفاوت است و قسمت سوم این مجموعه هم با عنوان «فرشته رضا» امشب ساعت ۱۸:۳۰ روی آنتن شبکه۲ سیما می‌رود. درباره جزئیات بیشتر این مجموعه با «امیرحسین اوسیوند» کارگردان و مجری طرح «پا به ماه» گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید. 

امیرحسین اوسیوند

فصل اول این مجموعه سه سال پیش از تلویزیون پخش شد و با استقبال نسبتاً خوبی همراه بود، چه شد به گروه فصل دوم «پا به ماه» پیوستید و تجربه تولید مستند درباره فرزندآوری برایتان چطور بود؟
من چند سال پیش، فیلم مستند «ننه سلطنت» را با همکاری خانم محور ساختم که آن مستند سبب شروع همکاری ما شد. برای ساخت فصل دوم مجموعه «پا به ماه» به بنده پیشنهاد همکاری دادند که کارگردان پنج قسمت از این مجموعه و مجری طرح آن هستم. 
این مجموعه سخت‌ترین جنس مستندی بود که کار کردم چون پیش از آن چندین مستند اجتماعی ساخته بودم ولی مجموعه «پا به ماه» به واسطه مضمونی که داشت، کار بسیار سختی بود به ویژه در اپیزود «کُر کوهستان» چون سوژه در لوکیشنی سخت‌گذر در یکی از روستاهای چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد؛ هم فرایند پیدا کردن سوژه کار سختی بود و هم مرحله تولید و فیلم‌برداری. 
هر بار که به لوکیشن محل زندگی سوژه می‌رفتیم حدود ۱۲کیلومتر در مسیر کوهستانی پیاده‌روی داشتیم و از رودخانه عبور می‌کردیم. فضای کار در این اپیزود بسیار سخت بود اما تمام سختی‌هایی که در تولید این پروژه وجود داشت چه به لحاظ تولید و چه به لحاظ برخورد با سوژه در لحظه تولد نوزادان از تن گروه بیرون می‌رفت و روزهای سخت برایمان شیرین می‌شد. در واقع لحظه تولد بچه‌ها نقطه عطف ماجرا بود که موجب می‌شد با علاقه و انگیزه کار کنیم. 

ورود به زندگی شخصی افراد به ویژه زنان باردار، آسان نیست آن هم با دوربین، چطور به سوژه‌ها نزدیک می‌شدید؟
کاری که در این فصل با همفکری تهیه‌کننده پیش بردیم این بود که تا حد امکان از مصاحبه کردن با سوژه‌ها پرهیز کنیم چون اپیزودهای این مجموعه، مستند پژوهشی نیست بلکه مستندی درباره زندگی آدم‌هاست. هر چقدر از مصاحبه کردن و نشاندن سوژه جلو دوربین پرهیز می‌کردیم، فضای بهتری از نظر روایت داستانی بدست می‌آوردیم ضمن اینکه سوژه هم با دوربین، احساس راحتی بیشتری پیدا می‌کرد و مخاطب هم ارتباط بهتری با قصه می‌گرفت. 
یکی از کارهایمان این بود که به جز بحث پژوهش و راضی کردن سوژه‌ها که در مقطع حساس بارداری کار بسیار سختی بود، سعی کردیم دوربین را در دل اتفاق‌ها قرار دهیم و بین سوژه و دوربین فاصله زیادی ایجاد نکنیم. گاهی هم به خاطر شرایط سخت مادران باردار نمی‌توانستیم خیلی به سوژه نزدیک شویم. 

ضرورت پرداختن به موضوع فرزندآوری را در زمانه کنونی چه می‌دانید؟
ایده ساخت مجموعه «پا به ماه» چند سال پیش کلید خورد که ایده اولیه از آنِ تهیه‌کننده بود. من در فصل دوم به گروه اضافه شدم و از این منظر به ماجرا نگاه می‌کردم که فرزندآوری یک وجه مهم از امید به زندگی است البته نسخه‌ای نیست که بتوان برای همه پیچید ولی در بیشتر خانواده‌هایی که با آن‌ها برخورد داشتم و در مسیر ساخت مستند تا به دنیا آمدن فرزندشان با آن‌ها همراه بودم، می‌دیدم با وجود تمام مشکلاتشان چقدر نسبت به این موضوع امید دارند. حتی کسانی که فرزند ناخواسته داشتند وجه روشنی از امید به زندگی را در آن‌ها می‌دیدیم. گروه تولید هم وقتی تولد بچه‌ها را می‌دیدند لحظه شیرین و جذابی را تجربه می‌کردند. به عنوان یک فیلمساز، به دنبال شعار دادن در این مجموعه نبودم فقط می‌خواستم اتفاق‌های واقعی و جاری زندگی را روایت کنم؛ اینکه فرزندآوری تا چه اندازه می‌تواند امید را در زندگی آدم‌ها جاری کند. تلاشم به تصویر کشیدن این واقعیت شیرین و جذاب بود. یکی از صحنه‌های جذاب در فرایند تولید این مجموعه، لحظه تولد نوزاد بود، نوزادی که مدام در حال گریه کردن بود چون از محیط امن رحم مادر وارد فضای ناامن دیگری می‌شد و زمانی که صورتش را به صورت مادر می‌چسباندند، بچه آرام می‌شد و گریه نمی‌کرد؛ این صحنه شگفت‌انگیز و جذاب بود. ما در «پا به ماه» اصلاً نمی‌خواستیم و نمی‌خواهیم وارد فضای شعاری شویم. 

خواسته هر مستندساز و فیلمسازی در حرفه‌اش، نمایش و اکران اثرش است و تلویزیون بستر خوبی برای پخش مستندهاست. به نظر شما رسانه ملی چقدر به مستند توجه دارد و تا چه حدی می‌تواند در جامعه مستندسازی ایجاد انگیزه کند؟
به نظرم مستند نباید فقط پرکننده تایم‌های خالی آنتن باشد و خوشبختانه الان دارد جایگاه خودش را در آنتن پیدا می‌کند اما لازم است نگاه ویژه‌ای به مستند در رسانه ملی بشود. در سریال‌های تلویزیونی که این سال‌ها ساخته می‌شود، آثار ضعیفی وجود دارد که مخاطب آن‌ها را نگاه نمی‌کند ولی مستند اگر خوب ساخته شود می‌تواند برای تلویزیون جذب مخاطب کند یعنی اگر تلویزیون باکس مستند را در شبکه‌های مختلف به رسمیت بشناسد، مخاطب هم با این فضا آشنا می‌شود و آن را می‌بیند چون مستند از دل زندگی آدم‌ها بیرون می‌آید. ضمن اینکه هزینه‌های تولید یک فیلم یا مجموعه مستند قابل قیاس با هزینه ساخت سریال‌های تلویزیونی نیست و می‌تواند در این فضا، مخاطب را جذب کند. 
پخش شدن یک اثر سبب دلگرمی و امیدواری مستندسازان می‌شود به ویژه از پلتفرمی مثل تلویزیون که رسانه‌ای فراگیر برای دیده شدن است. جا دارد مدیران سازمان صدا و سیما نگاه ویژه و منصفانه‌ای به مستند در تلویزیون داشته باشند و مطمئنم مخاطبان هم از مستندهای خوب استقبال می‌کنند. 

البته مستند جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون است به ویژه مستندهای حیات وحش، چرا کمتر روی ساخت مستندهای داخلی با موضوعات مختلف سرمایه‌گذاری شده است؟
همان طور که گفتید مستندهای حیات وحش که جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون هستند خارجی‌اند چون در کشور ما روی این ژانر تصویری، سرمایه‌گذاری نمی‌شود. اگر مستند اجتماعی جایگاه خودش را در تلویزیون پیدا کند بازی دو سر برد است هم از مستندسازان حمایت می‌شود و هم آنتن تلویزیون با برنامه‌های پرمخاطب و کم‌هزینه‌تری نسبت به هزینه‌های تولید سریال پر می‌شود. 
تلویزیون خانه مستندسازان است چون آرزوی هر مستندسازی، دیده شدن اثرش است. وقتی مستندسازی کارش از تلویزیون پخش می‌شود، انگیزه‌ بیشتری می‌گیرد. اگر بودجه‌های خوب و کافی برای مستندسازی تخصیص یابد قطعاً آثار خوب و مؤثری ساخته می‌شود. این رویه که مستندی ساخته شود، مستندساز آن را به تلویزیون ببرد و اثر را بفروشد، درست نیست بلکه تلویزیون باید از شروع تا پایان یک مجموعه کنار مستندساز باشد تا اثری خوب و فاخر ساخته شود و زمانی که کار خوب ساخته شود، مخاطب از آن استقبال می‌کند.
مستند می‌تواند به یک مدیوم پرطرفدار در برنامه‌سازی تلویزیون تبدیل شود. با وجود تلاش تهیه‌کنندگان این حوزه ولی در بسیاری از موارد، هزینه‌های تولید هم جبران نمی‌شود به ویژه برای بچه‌هایی که تازه وارد این حوزه شده‌اند و باید از جیبشان هزینه کنند تا اثری را بسازند. من نخستین فیلم مستندم را با وام ازدواجم ساختم. بسیاری از مستندسازانی که عاشق کارشان هستند، مسیرهای مشابهی را برای تأمین هزینه‌های تولید داشتند. لازم است نهادهایی مانند صدا و سیما از مستندسازان حمایت کنند و نگاه ویژه‌ای به آن‌ها داشته باشند.

زهره کهندل